مركوشيو : هنگام كه به دريای آتش اندر می‌شويد، به هيچ نينديشيد جز اراده‌ی سوزان خويش. به ياد بياوريد كه زمين ديگر لجن زار نامسكون است. به ياد بياوريد كه چشمان مردمان حفره‌های نيرنگ است و دست‌ها دشنه‌هايی خونين. هوايی كه در جگر داريد بوی مردار می‌دهد و در رگ‌ها، جای خون، چرك و خونابه می‌چرخد. به ياد بياوريد اين پيمان‌شكنان را كه می‌خزند در لايه‌های بويناك خره و خاك و می‌جوند به دندان گوشت تن مردگان خويش و پنهان می‌كنند در دست‌ها پيراهن خونين برادران. عزيزان من، اين طبل‌های هزيمت است نه پيروزی. ببينيد كه در دخمه‌ی قلب‌ها شبدرِ ترس می‌رويد و هر شامگاه پرمی‌كشد چلچله‌های وحشت از چشمخانه‌ها. و سرمی‌كوبد با هر پگاه نهنگی نوزاد به صخره‌های نوميدی.
حركت با شماست مركوشيو ـ ص 60 

درباره‌ی حرکت با شماست مرکوشيو :

	فضای مركوشيو فضای مرك است. بوی مرده می‌آيد. هيچ راه خروجي نيست. ديگر اميدی نيست. بازی به آخر رسيده است. بايد تكليف همه چيز يكسره شود. و وقتی هم جرقه‌ی اميدی زده می‌شود(سبدی كه در چهارچوب پنچره ظاهر می‌شود) خيلی زود اين جرقه به آهنگ ترس مبدل می‌شود. كيست كه اين شوخی‌ها را می‌كند؟ نكند جاسوس باشد و مامور قتل «من»؟ اينجا نويسنده دو فضا می‌سازد: فضای بازی و فضای واقعيت.  محمود شكرالهی ـ مجله‌ی آرش  در باره‌ی «نامه هايي بدون تاريخ»
	نخستين كارها گاهی كه خوب از كار در مي‌آيند، به خصوص اينهمه سرشار از عاطفه و حس می‌شوند كه انگار حس و عاطفه‌ی همه‌ی گذشته‌ی يك آدم و دانش و تجربه‌ی همه‌ی گذشته‌ی او را در خود جا داده‌اند، اين سؤال را پيش می‌آورند كه در دومين كار او چه خواهد كرد؟ آيا هنوز هم چيز ديگری براي گفتن دارد؟ بسياری از نخستين‌ها دومين را در پی نداشته‌اند، يا دست كم در همان اوج نخستين. مال قاسمی نبايد اينطور شود.  بهنام ناطقی ـ روزنامه آيندگان
	با وجود جوهر كاملاً شاعرانه‌ی آشكار در نگاه قاسمی به زندگی، آدم‌هايش به گونه‌يی شكل مي‌گيرند كه در ابعادی واقعی نيز می‌توان آنها را پذيرفت. نگاه كنيم به پدر خانواده كه تمثيلی‌ست از يك «پدر» ، و يا مادر خانواده كه باز تمثيلي‌ست از يك «مادر». جمشيد چالنگی ـ روزنامه رستاخيز
	در اين نمايشنامه بيش از هرچيز صدای قورباغه‌ها ، قاشق‌ها و چنگال‌ها ، سشوار، تافت و ساعت شماطه‌دار است كه حرف می‌زند. صدای تماس قاشق چای‌خوري با تنه‌ی سخت استكان . ديالوگ‌ها ، تنها كمكی برای آشنايی با فضايند. هيچ اتفاقی نمی‌افتد و اتفاق بزرگ هم همين نيفتادن اتفاق است. محمود شكرالهی ـ مجله آرش