گرداننده ی دوات: رضا قاسمی
ابتدای کار : 10 اوت 2001
تازه ترين مانيفست نه چندان سفت دوات
يکشنبه 26 ژانويه 2003
دوات بار ديگر خانه تکانی شد. اين نشريه که در ابتدا بخشی بود از سايت من، حالا، هستی مسقل دارد. به همين دليل جز بخش
« از گردانندهی دوات به خواننده » که يادداشت های من است درباره ی دوات و چيزهای ديگر، هر چه را که نشانی داشت از تعلق دوات به من زدودم از پيشانی اش. اين اتفاق پيامد خجسته ی همکاری دوستانی است که در سليقه ی دوات سليقه ی خودشان را میبينند.
سليقهی شخصی دوات اما همچنان حضور خواهد داشت. در اين آشفته بازار، که از يکسو پاره ای سليقه های تنگ نظر عاجزند از درک کيفيت ادبی بعضی آثار، و از سوی ديگر، به دليل عدم اعمال يک ذوق درست، اکثر نشريات ادبی به کشکولی بدل شده اند که با هر متر و معيار هماره می توان پاره ای از کارهای ادبی اش را بی ارزش تلقی کرد، دوات می کوشد تا از ميان گستردگیِ نظر و رعايت سفت و سخت سليقه ی شخصی راه خودش را باز کند.
دوات، بيش از هر چيز به مطالبی در زمينه ی نقد و نظر احتياج دارد. اگر تأليف يا ترجمه ای برسد در اين زمينه، استقبال خواهيم کرد. اگر نه، هرچيز ارزشمندی را که در گشت و گذارهای انترنتی به چشم مان بخورد اينجا با شما تقسيم خواهيم کرد.
مانيفست بعدی دوات
سه شنبه ۴ نوامبر2002
دوات عزم کرده است پوست بيندازد. يعنی تندتند منتشر بشود. و نوشتههای تازه منتشر بکند. پس اگر حرف تازهای داريد جايش روي تخم چشم دوات. اما دوات دو پا را توی يک کفش کرده که بيشترين فضا را بدهد به عرصهی نقد؛ جايی که لنگی ماست. البته دوات سليقهای دارد. يعنی اگر که مطلبی رسيد و دوات آن را روی تخم چشم نگذاشت نفی مطلب نيست، ثبت سليقه است. فعلاْ همين مقدار.
يک مانيفست
سفت*
10 اوت 2001
دوات نشريهايست كاملاً شخصی. چون:
ـ با هيچ متری تعارف نمیكند.
ـ نه روزنامه است، نه ماهنامه. نه هفته نامه نه شبنامه. هروقت ميلش كشيد منتشر میشود. لحظه به لحظه تغيير میكند. و هميشه چيزی به آن افزوده يا از آن كم میشود.
ـ دوات نشريه ايست بی ادب. از كسي كار قبول نميكند، اما از هركسي كه جايش در دوات ياشد، با اجازهی صاحب كار، مطلب چاپ میكند. دوات ، خيلي ساده ، انتشار عمومی يك سليقهی شخصی است، همين.
ـ الواح شيشهای روزنوشت های من است حتا اگر شبها نوشته شوند يا اصلا نوشته نشوند. روزنوشت به آقتاب انداحتن عرصهی شخصیست.
ـ بخش مقاله در انحصار صاحب دوات است. بخش داستان در انحصار صاحبان قلم، جايی كه وقف شده است براي مطالب دلچسب ديگران.
ـ بخش طنز عمدتاً اختصاص دارد به طنزهای ناخواستهی ديگران.
ـ بخش شعر اختصاص دارد به شعرهايی كه به دلم چنگ زده اند.
ـ پستو جای همه جور خرت و پرتی هست، چيزهايی كه آدم فكر میكند شايد روزی به درد بخورند.
ـ كلام آخر، دوات پستوي روح من است.
* به وام از وبلاگ «ميزگرد يک
نفره»
